آیه 112 سوره هود
فَاسْتَقِمْ کَمَا أُمِرْتَ وَمَن تَابَ مَعَکَ وَلاَ تَطْغَوْاْ إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ
(ای رسول ما) چنانکه تو را فرمان دادم در راه حق استقامت و پایداری کن و آنها که به خدا بازگشتند و با تو هستند نیز پایداری کنند و (در برابر هیچ یک از حدود و فرامین الهی) سرکشی مکنید، همانا که او به آنچه میکنید بیناست.
*در حدیث آمده است که پیامبر فرمود سوره هود مرا پیر کرد و مفسران اختلاف دارند که این سوره به سبب کدام نکته بار سنگینی بر دوش پیامبر گذاشته است. بسیاری از مفسران همین آیه استقامت را علت حدیث میدانند و به راستی کاری سختتر از استقامت در راه و تحمل سختیها به طور یکنواخت و بر دوام نیست.
گفتا کجاست محنت گفتم که کوی عشقت گفتا که چونی آنجا گفتم که در استقامت
(دیوان شمس)
*استقامت نشان ایمان وافعی است و آنها که به اولین سختی از راه باز میگردند معلوم است که ایمان محکمی به آنچه گفتهاند ندارد. خداوند (در سوره فصلت:30) میفرماید: «آن کسانی که گفتند پروردگار ما خداست و در این ایمان از خود پایداری و استقامت نشان دادند فرشتگان بر ایشان نازل میشوند».
*فرمان استقامت تنها خاص رسول نیست بلکه همه کسانی که از راه باطل به سوی حق میآیند و از رسول پیروی میکنند مامور به استقامتند.
*همانطور که اشاره شد هر مومنی خود یک رسول است و از اوصاف رسول بهره دارد مانند مولانا که دلشان همچون پیامبر پیوسته در جوش بوده است تا مردم را به ترانه های رنگین به عشق الهی بخوانند.
*در داستان سیر و سلوک ترسا از ادبیات مسیحی اثر جان بانیان، آن ترسای سالک با همه دیوهای خطرناک میجنگد و از دره های هولناک عبور می کندو به هیچ خطری از راه باز نمیایستد زیرا به اینکه پایان راه بهشت است ایمان دارد.