امام على علیه السلام فرمود:
رُبَّ كَلامٍ جَوابُهُ السُّكُوتُ.
چه بسا سخنى كه پاسخ آن، سكوت است!
غررالحكم ج4 ص64
× × ×
بسیارى از فتنهها، از زبان سرچشمه مىگیرند.
كار مهم زبان هم حرف زدن است.
بسیارى از حرفها، غیر ضرورى و گاهى هم مفسده انگیزند. پس چاره، در سكوت و دم فرو بستن و كم سخن گفتن و هر سخنى را پاسخ نگفتن و پرهیز از جدال كلامى است و مناقشات لفظى.
وقتى سخنى ابلهانه و جاهلانه است، بهترین پاسخ مناسب آن خاموشى است.
آنجا هم كه جواب دادن به یك حرف، فتنه و فساد به بار مىآورد، مناسبترین جواب سكوت است.
البته، عاقلان و هوشیاران، پیام سكوت را درك مىكنند و حرفهاى نگفته، ولى نهفته در سكوت را مىفهمند.
گاهى سكوت،
گویا تر از تكلم و فریاد است.
گاهى نبودن، روشنترین دلیل حضور است...
بزرگان گفتهاند كه: اگر سخن، نقره است، سكوت، طل ست و این اشاره به ارزش سكوت معنىدار و بجا و مصلحت اندیشانه است كه به سود فرد و جامعه است.
شاید براى بعضىها، بهترین عبادت و خدمت به جامعه و خلق خدا، همان سكوت باشد، تا نه اختلافى پدید آید، نه به منازعهاى دامن زده شود و نه آتش دشمنى و جبههگیرى شعلهورتر گردد.
جان به فداى آن سكوتهایى كه آتش فتنهها را فرو مىنشاند!...