ما در ياد گرفتن احكام و قوانين شريعت بايد به مجتهدين عظام كه اهل خبره هستند و در فهم احكام تخصص دارند مراجعه نماييم. آنان نيز هر چه از قرآن و احاديث استفاده نمودند در اختيار ما قرار مى دهند و هرگز از روى هوا و هوس فتوا نمى دهند; مثلا در مورد نماز جمعه گرچه آيات و روايات بر وجوبش دلالت دارند، ليكن از احاديث استفاده مى شود كه خواندن نماز جمعه يكى از شؤون شخصى امام مى باشد;بنابر اين اگر امام حاضر باشد، نماز جمعه را ياد خودش مى خواند يا كسى را براى امامت تعيين مى فرمايد، ليكن در عصر غيبت مردم مكلف نيستند نماز جمعه را برپا دارند.
آيه اى كه مربوط به نماز جمعه است، بيش از اين دلالت ندارد كه: «اى مسلمانان اگر نماز جمعه برپا شد شما شركت نماييد». آيه مى فرمايد: اگر نماز منعقد شد شركت كنيد; ولى نمى فرمايد كه خودتان آن را تأسيس نماييد و راجع به شرايط آن صحبت نمى كند، شرايطش را از احاديث استفاده مى كنيم; مثل اينكه اگر مدير دبيرستانى گفت: وقتى امتحانات شروع شد، همه شما بايد در جلسه امتحان شركت نماييد; در اين صورت وظيفه دانش آموزان بيش از اين نيست كه اگر جلسه امتحان تشكيل شده، در آن شركت نمايند; ليكن وظيفه ندارند خود جلسات امتحان را تشكيل دهند; زيرا تأسيس جلسات وظيفه مدير دبيرستان و دبيران است.
به هر حال در مورد وظايف و عبادات ما ناچاريم از احاديث و قرآن پيروى كنيم.
البته در مورد نماز جمعه نظرهاى مختلفى براى فقها و مراجع تقليد بوده و هست و هركسى بايد در اين مسأله به فتوا و رأى مرجع تقليد خود عمل نمايد.