در پاسخ به اين پرسش بايد گفت:
آيا مي توان گفت پيامبر(ص) به دليل «صلح حديبيه» كه با مشركان توافق نمودند، معصوم نيستند؟ خير.
بنابراين صلح با كافر و مشرك نافي عصمت نيست زيرا اولا «صلح» به خودي خود يك تاكتيك و شيوه مبارزه است. صلح كردن به معني تأييد و خضوع و كرنش در برابر كفر نيست.
ثانيا: امام حسن عليه السلام در شرايط و موقعيتي دست به صلح زدندكه ناگزير از اين امر بودند. ايشان از يك سو از لشكرياني خسته و بي انگيزه نسبت به جهاد، برخوردار بودند.
برخي از فرماندهان لشكر ايشان فريب وعده هاي دنيوي و دروغين معاويه را خورده و جذب لشكر معاويه شده بودند و در شرايط سخت و طاقت فرسايي قرار داشتند، لذا اگر صلح نمي كردند، عصمت و امامت ايشان زير سوال مي رفت.
ثالثا: عصمت امام عليه السلام امري است كه با دلايل متقن عقلي و نقلي به اثبات رسيده و جاي ترديد ندارد.