حضرت ابوالفضل العباس علیهالسلام، در تمام طول عمر مبارك سی و چهار ساله ی خود هرگز به برادر بزرگوارش حضرت امام حسین علیهالسلام، «برادر» خطاب نكرد، بلكه همواره، با تعبیرهای گوناگونی مانند: «سیدی! آقای من!»، «مولای! مساوی سرور من!» و «یابن رسول الله! مساوی ای پسر پیامبر خدا!»، آن حضرت را صدا می زد، جز در مورد آخرین ساعت از عمر شریف خود، كه در واپسین لحظات پیش از شهادت خود، خطاب به حضرت امام حسین علیهالسلام، عرض كرد: «یا اخاه! ادرك اخاك! مساوی برادر! برادرت را دریاب»!
این گونه تعبیر – به «برادری»، – آن هم در واپسین دقایق از عمر شریف آن حضرت، خطاب به حضرت امام حسین علیهالسلام، بیانگر این مطلب و این نكته بود كه:
«ای حسین! برادرت عباس، رسم برادری را به بهترین صورت ممكن، بجا آورد، اینك، تو نیز با مهر برادری، به سوی برادر خود بنگر و برادرانه، به فریاد او برس»!
یا دست گیر بی دست.