پدری پسرش را به خاطر بی ادبی هایش از خانه بیرون می کند، برای برگشتن فرزند به خانه سه راه وجود دارد: یا همسایه می آید و شفاعت پسر را می کند و یا پدر به همسایه تلفن می زند که تو بیا و شفاعت بچه را بکن و یا پسر بیاید و پشت در خانه گریه و زاری کند و به پدر بگوید که اشتباه کردم.
وضعیت ما در مقابل خداوند متعال اینگونه است که اگر با گناه از درگاه خداوند رانده شدیم راههای بازگشت و توبه این است که خدا به خاطر خوبی دیگران ( فرزند یا پدر) ما را ببخشد و یا به اولیایش بگوید که برای او دعا کند و یا خود بنده با گریه و زاری به درگاه خدا برگردد که مراتب سومی بالاتر است . امام عسکری ( علیه السلام) در مورد فرزند صالح فرمود: فَنعمَ العَضُدُ الولدُ ( وسائل الشیعه/21/361). چه نیکو بازویی است فرزند صالح.
و حضرت علی( علیه السلام) در مورد فرزند ناخلف فرمود: الوَلدُ العاقُ کَالإصبَعِ الرائدَة إن تُرکَت شَانَت وَ إن قُطعَت آلَمَت ( شرح نهج البلاغه/20/300).
فرزند عاق مثل انگشت اضافی است که اگر رهایش کنی باعث ننگ است و اگر قطع کنی درد آور است ( نه راه پس و نه راه پیش دارد.)
یکی را فرمود: بازو و دیگری را انگشت اضافه، خداوند ما را بازوی والدینمان قرار دهد.
آیت الله مجتهدی