آیت اللّه جوادى آملى مى گوید: «زمانى عازم زیارت بیت اللّه الحرام بودم. مى خواستم به مكّه مشرف شوم. آن زمان مصادف با زمستان بود. براى عرض سلام و خداحافظى محضر علّامه طباطبایى رفتم. عرض كردم: عازم بیت اللّه الحرام هستم، نصیحتى بفرمایید كه به كار من بیاید و در این سفر توشه راه من باشد. ایشان این آیه مباركه را به عنوان نصیحت و زاد راه قرائت كردند: «فَاذْكُرُونِى اَذْكُرْكُمْ»؛ «به یاد من باشید تا به یاد شما باشم.» اگر خدا به یاد انسان بود، انسان از جهل نجات پیدا مى كند. هرگز عاجز نمى شود و در نمى ماند. و اگر به مشكل اخلاقى گیر كرد، خدایى كه داراى اسماء حسنى است، گره اخلاقى او را هم مى گشاید.»
مجلّه زائر، شماره 141، ص 33