1. كسب معرفت
ساختار فطرت انسان طوري است كه زيبايي و كمال و فضيلت را دوست ميدارد و مصاديق اين زيبايي و كمال را هر جا بيابد، به آن عشق ميورزد. امام زمان(ع) حجّت زندة خداوند در ميان انسانها و كاملترين و زيباترين و با فضيلتترين مخلوقات است. او فردي از سلسلة جانشينان و اوصياي الهي است كه خليفة پيامبر(ص) و يازده امام معصوم و «بقيّـ[الله» بر زمين است. او عصارة همة كرامتها و ارزشهاي انساني و ترجمان و آينة تمام نماي خليفـةالله بر روي زمين است كه عاليترين شاخصهاي فطرت الهي انساني و آينة اسما و صفات جميل مطلق يعني خداي تعالي است.
انساني كه در تكاپوي يافتن مظهر جمال الهي و عشق ورزيدن به اوست، بايد تلاش كند كه او را بشناسد و با اين معرفت، مظهر جميل مطلق را بيابد. معرفت او كافي است كه انسان را شيداي او كند و اين مقتضاي فطرت انسان است. شايد رمز تأكيدهاي فراوان اسلام بر لزوم و ضرورت شناخت امام، همين باشد. از همين روست كه عدم اين معرفت را گمراهي در دين معرفي ميكند، همين باشد: «... اللّهمّ عرّفني حجّتك، فانّك ان لم تعرّفني حجّتك، ضللت عن ديني؛ خدايا! حجّت خود را به من بشناسان؛ زيرا اگر حجّتت را به من نشناساني از دينم گمراه ميشوم.»
البتّه اين معرفت هر چه عميقتر، دقيقتر و همه جانبهتر باشد، آثار بيشتري دارد. در فرهنگ و معارف شيعي، امام تنها يك هدايتگر و راهنما نيست كه ارائة طريق كند و به بندگان خدا آدرس مقصد را بدهد؛ بلكه انسانهاي مستعد را به سر منزل مقصود ميرساند. به عبارت ديگر، هدايت امام تنها از نوع «ارائة طريق» نيست؛ بلكه از نوع «ايصال الي المطلوب» نيز هست. اين است مفهوم «هدايت به امر» كه در قرآن مطرح شده است:
«وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَكَانُوا بِآيَاتِنَا يُوقِنُونَ؛1 و چون شكيبايى كردند و به آيات ما يقين داشتند، برخى از آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما [مردم را] هدايت مىكردند.»
افزايش ارتباط
دومين گام لازم براي ايجاد محبّت و بهرهوري بيشتر از خورشيد وجود امام، افزايش ارتباط است. اين مهم، با دعاي مستمر براي سلامت و تعجيل در ظهور او، صدقه دادن از طرف او، در انتظار فرج بودن، توسّل به او، پرهيز از گناه و انجام فرايض و مستحبّات، اظهار ارادت و محبّت و مودّت است كه قرآن كريم آن را مزد رسالت نبياكرم(ص) قرار داده است: «قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدّة فِي الْقُرْبَى؛2 بگو به ازاى آن [رسالت] پاداشى از شما خواستار نيستم، مگر دوستى در بارة خويشاوندان.»
در «كافي» حديثي از امام باقر(ع) نقل شده است كه مراد از «قربي» در آيه، امامان معصوم(ع) هستند.3
افزون بر آنچه گذشت، خواندن دعاها و زيارتنامهها و صلواتهاي مأثور كه دربارة حضرت وارد شده، همچون زيارت مخصوص عصر جمعه، همچنين خواندن نماز مخصوص امام زمان(ع) در مسجد مقدّس جمكران و ساير اماكن، از مواردي است كه در افزايش رابطة‑ قلبي با آن مصلح جهاني مؤثّر است
1. كافي، ج 1، ص 337.
2. سورة شوري(42)، آية 23.
3. سيّد محمّد طباطبايي، الميزان في تفسير القرآن، ج 18، ص 51.