خداوند به یكى از صدیقین وحى فرمود كه من در میان بندگانم كسانى را دارم كه مرا دوست دارند و من هم آنها را دوست دارم . آنها مشتاق من هستند و من نیز مشتاق آنها. مرا همواره یاد مى كند، من نیز به یاد آنها هستم . در تمام كارها به من نظر دارند، من هم توجهم به آنهاست .
آن صدیق گفت : معبود من ! نشانه آنها كه مورد توجه تو هستند چیست ؟
فرمود:
آنها كسانى هستند كه در انتظار غروب آفتاب هستند تا شب فرا برسد و تاریكى همه جا گسترده شود و آنها در دل شب با من به راز و نیاز بایستند. صورتهاشان را از روى خضوع روى خاك بگذارند و به مناجات بپردازند. در دل شب به خاطر نعمتهایى كه به آنها داده ام مرا خالصانه سپاس مى گویند. تا سحر با ضجه و استغاثه در قیام و ركوع و سجودند. به خاطر عشقى كه به من دارند، خودشان را در رنج و سختى مى اندازند. اولین چیزى كه به آنها مى دهم این است كه از نور خود به دلهاشان مى تابانم تا به واسطه آن نسبت به من معرفت یابند.
اى دگرگون كننده ى دلها و دیدها! اى سامان دهنده ى به روز و شب!
اى گرداننده ى سالها و دلها و حالها!
حالِ ما را به بهترین حالها تبدیل فرما .