رودلف ژایگر آلمانی می نویسد :
آوازه ی کارهای طبی و علمی علی(ع) به گوش استادان دانشگاه جندی شاپور رسیده بود و چون به کارهای ادبی او هم وقوف داشتند، از وی دعوت کردند که به آن دانشگاه برود ...
بعضی از ابتکارات علی (ع) در تداوی ، باعث حیرت اطبای آن روز می شد و نمی توانستند به خاصیت آن پی ببرند .
یکی از ابتکارات مزبور این بود که علی (ع) به بیمار می گفت یک سکه نقره را در یک ظرف آب بیندازد و آن سکه را چند دقیقه در آب تکان بدهد و آنگاه سکه را خارج کرده و آب را بنوشد.
پزشکان آن دوره نمی توانستند به فایده ی این مداوا پی ببرند . چون آنها برای فلزات معتقد به هیچ نوع فایده ی تداوی نبودند و به فرض اینکه عقیده داشتند که فلزات سبب مداوای امراض می شود ، با آن شکل که علی (ع) از نقره برای مداوا استفاده می کرد ، موافقت نمی کردند . چون یک سکه نقره که در یک ظرف آب انداخته می شد ، مانند ترنجبین نبود که در آب حل شود و محلولی به دست بیاید که خاصیت مداوا داشته باشد ، ولی همان آب ، سبب شفای بیمار می گردید و استادان دانشگاه جندی شاپور می خواستند بفهمند که علی (ع) به چه مناسبت به بیمار توصیه میکند که یک سکه ی نقره را در یک ظرف آب بیندازد و تکان بدهد و بعد آن آب را بنوشد ؟
اگر یک سکه نقره یا یک قطعه نقره ی دیگر را در ظرف آب بیندازیم و تکان بدهیم ، مقداری از آن نقره با آب حل می شود و دلیلش این است که بعد از اینکه نقره را با آب بیرون می آوریم ، اگر آب را از لحاظ وجود نقره مورد آزمایش قرار بدهیم در یک لحظه قرمز رنگ (ولی به رنگ آلبالویی روشن ) می شود ، در صورتی که آبی که در آن سکه ی نقره وجود نداشته به رنگ قرمز در نمی آید .
و نیز امروز ما می دانیم که محلول نقره ، دارای خاصیت ضد عفونی یعنی میکروب کش است و طب امروزی یک قسمت از قویترین دارو های میکروب کش از نقره بدست می آید که یکی از آنها (نیترات آرژان) –سنگ جهنم –می باشد .
علی (ع) در چهارده قرن قبل از این ، به خاصیت تداوی محلول نقره پی برده بود و ما در قرن حاضر به این موضوع پی بردیم ولی نه به آن شکل ساده بلکه از راه تجزیه و ترکیب ها و آزمایش های شیمیایی .
اعترافات خدمات اسلام به اروپا :179