ياران حضرت مهدي (عج) از گوشه و كنار جهان گرداگرد او جمع مي شوند. درباره شيوه آگاهي سپاهيان از قيام و گرد هم آمدن آنان در مكه، روايات به شيوه هاي گوناگوني اشاره دارد. بعضي شب در بستر خود به خواب رفته اند و صبحگاهان خود را در محضر امام (ع) مي بينند. برخي با طي الارض ـ پيمودن مسافت طولاني در مدت كوتاه ـ به حضرت مي پيوندند و گروهي پس از آگاهي از قيام به وسيله ابرها نزد حضرت مي آيند.
به روايتي در اين باره توجه فرماييد:
امام صادق (ع) مي فرمايد: «هنگامي كه به حضرت مهدي (عج) اذن خروج و قيام داده شود، خداوند را با نام عبري آن مي خواند. در آن هنگام يارانش ـ كه سي صد و سيزده نفرند و همانند ابرهاي پاييزي پراكنده اند ـ مهيا مي شوند و آنان همان صاحبان پرچم ها (و فرماندهان) هستند. برخي از آنان شب هنگام در حالي كه در بستر آرميده اند، ناپديد مي شوند و به هنگام صبح خود را در مكه مي بينند و برخي به هنگام روز سوار بر ابرها ديده مي شوند. آنان با نام خود و پدر و فايل و شهرت شناخته مي شوند».
مفضل بن عمر مي گويد: عرض كردم: فدايت شوم؛ كدام دسته از نظر ايمان در مرتبه برتري قرار دارند؟ حضرت فرمود:آنان كه بر فراز ابرها در حركت خواهند بود، همان ناپديد شدگانند كه در شان آنان اين آيه مباركه فرود آمده است: «أَيْنَ مَا تَكُونُوا يَأْتِ بِكُمُ اللَّهُ جَمِيعًا (بقره(2) آيه 148) هر كجا باشيد، خداوند همگي شما را خواهد آورد»
عبدالله پسر عجلان مي گويد: خدمت امام صادق (ع) سخن از قيام حضرت مهدي (عج) به ميان آمد. به حضرت عرض كردم: چگونه از ظهور حضرت آگاهي مي يابيم؟ فرمود: «صبح مي كنيد، در حالي كه زير بالش خود، نامه اي را مي بينيد كه در آن نوشته شده است: پيروي از مهدي كار معروف و خوبي است». ( بحارالانوار، ج52، ص 324؛ اثبات الهداه، ج 3، ص 582؛ ترجمه جلد13، بحارالانوار ص 916)
امام رضا (ع) مي فرمايد: «سوگند به خدا كه اگر قائم ما قيام كند، خداوند، شيعيان را از همه شهرها، نزد او گرد مي آورد». (مجمع البيان، ج 1 ، ص 231؛ اثبات الهداه، ج3، ص 524؛ نورالثقلين، ج1، ص 140، بحارالانوار، ج 52، ص 291)
نيز امام صادق مي فرمايد: «در حالي كه جوانان شيعه، بر پشت بام ها خوابيده اند، ناگهان آنها را در يك شب و بدون وعده قبلي نزد حضرت مي آورند. آن گاه همگي صبحگاه نزد حضرت گرد مي آيند». (نعماني ، غيبه، ص 316؛ بحارالانوار، ج 52، ص 198؛ بشاره الاسلام، ص 198)
ديدار با حضرت
بر اساس روايات ياران ايشان بعد از ظهور به خدمت ايشان مي رسند و گويا پيش از آن ديداري نداشته اند .
اميرمومنان (ع) در اين باره مي فرمايد: «ياران مهدي (عج) ـ كه سي صد و سيزده نفرند ـ به سوي او مي روند و او را كه پنهان شده است، مي يابند و مي پرسند: آيا تو مهدي موعود هستي؟ مي فرمايد: «آري، ياري من!» آن گاه دوباره خودش را از آنهان پنهان مي كند و به مدينه مي رود. ياران حضرت چون آگاهي مي يابند، به سوي شهر مدينه به راه مي افتند و آن گاه كه به شهر مدينه مي رسند، امام پنهاني به شهر مكه باز مي گردد و يارانش براي پيوستن به حضرت به مكه مي روند. بار ديگر امام (ع) به شهر مدينه مي رود و چون ياران مدينه مي رسند، حضرت به سوي مكه حركت مي كند و اين رفتار سه بار تكرار مي شود».
امام (ع) ياران را اين گونه مي آزمايد تا از ميزان وفاداري ايشان آگاه گردد. پس از آن، در ميان صفا و مروه ـ در كعبه ـ ظاهر مي شود و خطاب به يارانش چنين مي گويد: «من به كاري دست نمي زنم، مگر آن كه شما با من بر شرايطي بيعت كنيد و بر آن پاي بند باشيد و چيزي از آن را تغيير ندهيد؛ من نيز هشت چيز را متعهد مي شوم». يارانش در پاسخ امام (ع) همگي مي گويند: ما به طور كامل تسليم هستيم و از تو پيروي مي كنيم و هر شرطي را كه قرار دهيد، مي پذيريم. بفرماييد آن شرايط چيست؟
حضرت به سوي كوه صفا در مكه به راه مي افتد و ياران نيز در پي او مي روند. در آنجا خطاب به آنان مي فرمايد: «با شما بر اين شرايط پيمان مي بندم:
1 ـ از ميدان رزم نگريزيد. 2 ـ دزدي نكنيد. 3 ـ عمل نامشروع انجام ندهيد. 4 ـ كارهاي حرام انجام ندهيد. 5 ـ كار منكر و زشت انجام ندهيد. 6 ـ كسي را جز به حق نزنيد. 7 ـ زر و سيم نيندوزيد. 8 ـ جو و گندم احتكار نكنيد. 9 ـ مسجدي را ويران نسازيد. 10 ـ به ناحق شهادت ندهيد. 11 ـ مومني را خوار و كوچك نكنيد. 12 ـ ربا نخوريد. 13 ـ در سختي ها و مشكلات پايداري كنيد. 14ـ فرد خداپرست و يكتاپرستي را لعنت نكنيد. 15 ـ شراب ننوشيد. 16 ـ لباس زربافت نپوشيد. 17 ـ لباس ابريشم و حرير بر تن نكنيد. 18 ـ شخص فراري را تعقيب نكنيد. 19 ـ خون حرامي را نريزيد. 20 ـ به منافق و كافر انفاق نكنيد. 21 ـ لباس خز نپوشيد. 22 ـ خاك را بالش خود قرار دهيد( شايد به اين معنا باشد كه فروتن و متواضع باشيد). 23 ـ از كارهاي ناشايست بپرهيزيد. 24 ـ به معروف امر كنيد و از منكر باز داريد.
اگر به اين شرايط، پاي بند شويد و رفتار كنيد، بر من واجب است كه جز شما را به عنوان ياور برنگزينم و نپوشم مگر آن چه شما مي پوشيد و نخورم جز، آن چه شما مي خوريد و بر مركبي كه شما سوار مي شويد،سوار شوم و هر جا كه شما باشيد، با شما باشم و هر جا كه رهسپار شويد، با شما بيايم و به نيروي كم خرسند و خشنود باشم و زمين را از عدل و داد آكنده سازم؛ آن سان كه از ستم و جور پر شده است و خدا را به گونه اي كه شايسته است،پرستش نمايم. من به آن چه گفتم، وفادار خواهم بود و به شما نيز به عهد خود وفا كنيد».
اصحاب مي گويند: راضي شديم و به آن چه فرمودي با تو بيعت مي كنيم. آن گاه امام علي (ع) با تك تك ياران (به نشانه بيعت) مصافحه مي كند (الشيعه و الرجعه، ج1، ص 157؛ عقدالدرر، ص 96)
البته بايد توجه داشت كه حضرت، اين شرايط و آزمايش را با نيروهاي ويژه انجام مي دهد؛ زيرا آنان در حكومت امام (ع) از كارگزاران خواهند بود و آنانند كه با كردار خوب خود، در گسترش عدالت در جهان نقش موثري دارند