امام علی علیه السلام میفرمایند:
روزى رسول خدا –كه درود و سلام خداوند برو و خاندان پاكش باد- سراغ مردى از اصحاب را گرفت و پرسید: فلانى در چه حال است؟
گفتند: مدتى است رنجور و بیچاره شده، و چونان مرغ بال و پر شكسته، زار و پریشان گشته [و زندگانى به سختى مىگذراند].
حضرت [به حال او ترحم كرد و] برخاست و به قصد عیادت او روانه منزل وى شد .
[مرد بیمار و گرفتار، واقعاً رنجور و مبتلا گشته بود و پیامبر خدا به فراست دریافت كه بیمارى و ابتلاى او مستند به یك امر عادى نیست، این بود كه] از وى پرسید:
آیا در حق خود نفرینی كردهاى؟
بیمار [فكرى كرد و] گفت: بله، همین طور است، من در مقام دعا گفته بودم :
«پروردگارا اگر بناست در جهان آخرت مرا به خاطر ارتكاب گناهانم كیفر دهى، از تو مى خواهم كه در كیفر من تعجیل فرمایى و آن را در همین جهان قرار دهى ....»
رسول خدا –صلی الله علیه و آله و سلم- فرمود: اى مرد! چرا در حق خود چنین دعایى كردى ؟! مگر چه مىشد از پروردگار [كریم] هم سعادت دنیا و هم سعادت و نیكبختى سراى دیگر را خواستار مىشدى و در نیایش خود این آیه را مىخواندى :
«ربنا آتنا فى الدنیا حسنه و فى الاخره حسنه و قنا عذاب النار»
مرد مبتلا دعا را خواند و صحیح و سالم گشت و با سلامتى بازیافته همراه ما از منزل جدا شد.