مهم ترين عامل تاخير ظهور حضرت، آماده نبودن جهان براي پذيرش حكومت الهي امام زمان عجل الله تعالي فرجه الشريف است، زيرا سنت الهي بر اين است كه در صورت آمادگي بندگان، لطف و عنايت خود را از آنان دريغ نكند. ضمن اين كه هيچ گاه اين امر اجباري نيز نخواهد بود؛ بلكه وعده هاي الهي در صورت انتخاب و اختيار مردم تحقق خواهد يافت. در منابع ديني به منظور ايجاد چنين آمادگي و گسترش آن، ائمه عليهم السلام به جامعه شيعي توصيه كرده اند كه در عصر غيبت، همواره حالت انتظار و آمادگي براي ظهور و ياري آن حضرت را داشته باشند و زمينه هاي دعوت و استقبال از ايشان را در جامعه پديد آورند. به همين جهت در فرهنگ شيعي، عصر غيبت را « عصر انتظار » به حساب مي آورند.
امام سجاد عليه السلام مي فرمايد: « ان اهل زمان غيبته القائلون بامامته المنتظرون لظهوره افضل اهل كل زمان؛(1) مردمي كه در زمان غيبت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف به سر مي برند و معتقد به امامت وي هستند و خود را آماده ظهور او كرده اند، بهتر و شايسته تر از مردم هر زمان ديگرند ».
اين برتري و فضيلت با توجه به شرايط خاص زماني عصر غيبت است كه وظايف ويژه اي را برعهده شيعيان مي گذارد، زيرا در چنين موقعيتي، ثبات قدم در راه آن حضرت و دفاع از مكتب تشيع كاري دشوار است. رسالت مهم شيعه در اين دوران اولاً: معرفت صحيح به آن حضرت و ترويج آن و ثانياً: عمل به وظايف و تكاليف فردي و اجتماعي و دوري از گناه و آلودگي به فساد است، زيرا هم چنان كه عمل به احكام ديني و اجراي امر به معروف و نهي از منكر در اصلاح جامعه و زمينه سازي براي ظهور حضرت موثر است، گناه و آلودگي به فسادهاي اخلاقي، سياسي و اجتماعي نيز ظهور حضرت را به تاخير انداخته، محروميت جامعه از ايشان را بيشتر مي كند.
پی نوشت :
1. بحارالانوار، ج52، ( باب فضل انتظار الفرج و فضل الشيعه في زمان الغيبه )، ص122.