براي اين كه به اين سوال شايع جواب بديم بهتر هست كه يك مقدار در مورد انسان شناسي صحبت كنيم البته در چند خط ما انسانها اصولاً در وجودمان اميال و غريزه هاي پنهان و آشكاري داريم كه البته اين غريزه ها به طور معمولا آثار مثبت و منفي دارند خداي متعال اين غريزه ها رو هر كدوم بنا بر مصالح و كاركردهاي كه داره در وجود انسان قرار داده است . خيلي خوب هست كه بدونيم ،ما آدم ها در خصوص اين نعمت خداداي كه در وجودمان قراد داده شده اجحاف مي كنيم وباعث و باني طغيان اين غريزه ها در وجود خود مي شويم مثلاً وقتي يك جوان بيشتر وقت خود را به گذراند در كنار شبكه ها غير اخلاقي ماهواره اي و اينترنتي مي گزاند اين نفس خواه نا خواه طغيان گره شده و از حالت عادي و طبيعي خارج مي شود از چنين نفسي انتظار نمي رود كه به مباني اخلاقي و ارزشي پايبند باشد .(البته اين مطلب كليت ندارد ) چرا كه نفس اماره غريزه اي سر كش و طغيان گرا است كه حتي اولياي الهي از مضرات و خطرات آن به خداي متعال پناه برده اند .
(وَ ما أُبَرِّئُ نَفْسي إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاَّ ما رَحِمَ رَبِّي إِنَّ رَبِّي غَفُورٌ رَحيمٌ )
( من هرگز خودم را تبرئه نمىكنم، كه نفس (سركش) بسيار به بديها امر مىكند مگر آنچه را پروردگارم رحم كند! پروردگارم آمرزنده و مهربان است.» (يوسف :53)
نكته اول :
مراد از روابط دختر و پسر، رابطه ای است که خود رابطه، هدف است و مقدمه چیز دیگری نیست. رابطه ای که خود رابطه هدف نیست، همانند رابطه و معاشرت دختر و پسری که نسبت خویشاوندی دارند و یا رابطه علمی، شغلی و اقتصادی بین دختر و پسر، اشکالی ندارد.البته با رعايت موازين شرعي
نكته دوم :
به هر حال ارتباط با نامحرم بايد بر اساس يك سري از موازين عقلي و شرعي باشد وجود اين موازن و چهار چوب ها هم به صلاح و مصلحت همه مي باشد يقينا ارتباط سالم و درست تنها در زير سايه حكام و دستورات شرع مبين اسلام ميسر مي شود .
نكته سوم
در یک رابطه ضروری و حداقلی میان دختر و پسر، بایستی رفتار، نگاه، پوشش و گفتار آن دو، بر اساس اصل «حیا» باشد.
خداوند در توصیف راه رفتن دختر شعیب در آیه 25 سوره قصص، می فرماید: «تمشی علی استحیاء»؛ زیرا شیوه حرکت، سبک سخن گفتن و نحوه لباس پوشیدن، حامل پیام است و در هر فرهنگی، با مخاطبش سخن می گوید.
فرق حیا و شرم این است که حیا، «کنترل ارادی رفتار، به منظور حفظ حریم بین خود و دیگران است و شرم، یک نوع ناتوانی در اظهار وجود و ابراز خود است.
خلاصه
مطلب با توجه به ويژگي هاي غريزي كه در بين انسانها نهفته است و با توجه به اين كه نفس انسان نفسي طغيان گرا و زياده طلب مي باشد.بهترين راهكار در اين خصوص احتياط مي باشد يعني اين كه انسان تا زماني كه از نفس خود ايمن نيست اين ارتباط را به حداقل برساند در ثاني اگر بنا به مصالح و موقعتي كه فرد قرار گرفته بي نياز از اين ارتباط نيست اين ارتباط مي بايست بر اساس موازين شرعي همراه با حيا و عفت باشد .