جهان پیرامون ما سرشار از نعمتهای بی‌بدیلی است که پروردگار یکتا در اختیار اشرف مخلوقات قرار داده تا از آنها بهره‌مند شود.

یکی از این مواهب الهی، گیاهانی هستند که علاوه بر عطر و زیبایی، نویدبخش سلامت انسانها نیز می‌باشند. گفته می‌شود ساکنان زمین 250‌هزار گونه گیاهی را تاکنون شناسایی و مورد بهره‌برداری قرار داده‌اند و از این رهگذر به سود اقتصادی زیادی دست یافته‌اند، به طوری که ارزش خام درآمد حاصل از تولید گیاهان دارویی در جهان 8‌میلیارد دلار و ارزش گیاهان دارویی به فروش رفته در سطح جهان 40میلیارد دلار بوده است. آمارها حکایت از آن دارد حدود 1500گونه گیاه دارویی در ایران می‌روید که برخی از آنها مختص این آب و خاک می‌باشد و از ارزش دارویی و صنعتی بالایی برخوردارند که می‌‌تواند ارزش اقتصادی و سودآوری زیادی داشته باشند، اما با این وجود سهم ایران از بازار جهانی گیاهان دارویی ناچیز(کمتر از 2درصد) است و شاید علت عمده آن نیز صادرات این گیاهان دارویی به صورت خام و بدون فرآوری است. درحال حاضر حدود 66‌هزار هکتار از اراضی کشاورزی کشور به کشت گیاهان دارویی اختصاص دارد و تقریباً 50‌گونه گیاه دارویی در ایران به شکل وسیع کشت می‌شود و بخش عمده این گیاهان خودرو هستند. همین مسأله باعث برداشت بی‌رویه و غیر‌اصولی این گیاهان دارویی شده به طوری‌که برخی از این گیاهان هنگام برداشت ریشه‌کن می‌شود یا بدون آن‌که به مرحله گل دادن برسد برداشت می‌شوند و همین امر موجب انقراض و نابودی کامل نسل آنها خواهد شد زیرا برگشت‌پذیری این گیاهان به محیط بسیار کند یا ناممکن است. این موضوع تنها مشکل مربوط به گیاهان دارویی نیست و نبود ماشین‌آلات مورد نیاز، نبود صنایع تبدیلی و همچنین بی‌توجهی به قابلیتهای خاصی که کشت یک گیاه دارویی برای منطقه می‌تواند به همراه داشته باشد، همچون جذب توریست باعث شده از مزایای این موهبت الهی بهره لازم را نبریم. از این رو شایسته است با توجه به تنوع این نعمت خدادادی با رویکردی علمی و در جهت ارتقای شاخصهای سلامت و کسب سود اقتصادی از طریق صادرات فرآورده‌های گیاهان دارویی- نه فروش فله و خام- گامهای اساسی برداشته شود.مهمتر از بحث جهانی گیاهان دارویی، ایران با پیشینه تاریخی هزاران ساله و افتخار پرورش اندیشمندان و علمای طب و حکمت باید پرسید در چه جایگاهی قرار دارد؟