کیهان نوشت:"نشریه فارین پالیسی در گزارشی تحلیلی نوشت: همین واقعیت باعث شده تا رویکرد اوباما نسبت به ایران فلج شود.

استفن والت در فارین پالیسی می نویسد: اگر کسی شما را تهدید کند که در صورت انجام ندادن کاری که دوست ندارید تنبیه خواهید شد، شما چه واکنشی نشان می دهید؟ شما امتناع می کنید، زیرا تسلیم شدن در برابر تهدیدها، موجب می شود فرد تهدید کننده تقاضاهای بیشتری بکند. حال اگر فردی پیشنهاد دهد که اگر کاری را که نمی خواهید بکنید، انجام دهید به شما پاداش می دهد چه؟ اگر مبلغ درشت باشد، شما موافقت می کنید، زیرا همکاری از جانب شما حاوی پیام بسیار متفاوتی است.

وی می افزاید: در عرصه سیاست بین المللی دولت ها- و مردم- مداوم در حال «کمک متقابل» هستند، به گونه ای که رفتار را با دادن چیزی به دیگری در عوض آنچه که می خواهد، توجیه می کند. کمک متقابل نشان می دهد که اگر کاری برای من بکنی من نیز کاری برای تو خواهم کرد.

فارین پالیسی می نویسد: برای سال ها حرف آخر ایران این بوده که نمی خواهند به زور مذاکره بکنند، یا همانگونه که رهبر عالی در رد پیشنهادهای اخیر برای مذاکرات مستقیم گفت که «در واقع توپ در زمین شماست. آیا با تهدید و فشار می توان پیشنهاد مذاکره داد؟ ملت ایران از هیچ تهدیدی واهمه ندارد.» اینگونه اظهارات به عنوان نشانه ای از سرسختی ایرانیان تلقی می شود، اما آنگونه که گفته شد، تنها یک شالوده راهبردی شفاف برای موضع ایران وجود دارد و در واقع این است که هر کسی ما را به این شیوه تهدید کند، دقیقا این موضع را اتخاذ می کنیم.

تحلیلگر آمریکایی با اشاره به نقض تعهد از سوی آمریکا در سال 2009 و در زمینه مبادله اورانیوم 5/3 درصد با سوخت راکتور تهران نوشت: این توافق به این دلیل تا حدودی موفق شد که یک کمک متقابل بود و ایران ملزم به تسلیم شدن در برابر تهدید ها نبود. مقامات ترکیه و برزیل که به میانجیگری این مساله کمک کردند بیشتر آمریکا و نه ایران را مسئول شکست آن دانستند.

والت آنگاه می پرسد: پس چرا این همه آدم های باهوش رویکردی را در قبال ایران ادامه می دهند که متناقض بوده و دائما به مدت یک دهه شکست خورده است؟ مطمئن نیستم اما فکر می کنم این مساله با حفظ اعتماد در داخل واشنگتن ارتباط دارد. زیرا ایران سال های متمادی خطرناک جلوه داده شده و به عنوان بزرگترین تهدید امنیتی که با آن مواجهیم خوانده شده است.

والت در پایان خاطر نشان می کند: باید دید آیا اوباما می تواند از این اتفاق نظر کهنه که تاکنون رویکرد ما را در قبال ایران فلج کرده است، بیرون بیاید. تنها پرسش این است که آیا دولت اوباما می تواند راهبردی را بیابد که ایران را متقاعد به ماندن در آستانه هسته ای بکند و در عین حال درها را برای روابط مثبت تر با این کشور باز کند. بیش از همه باید رویکرد رویارویی که بیش از یک دهه دائما شکست خورده است، کنار گذاشته شود.