اين انسان كامل كه ماهيت هوي و مختصات آن را و همچنين ماهيت هدايت و لوازم و صفات آن را براي همه آدميان مي شناساند و طرق تقويت اراده را براي مردم تعليم مي نمايد تا آن جا كه مردم حيات خود را در هدايت و كمال ببينند و مرگ خود را در هوي و هوس. در چنين روزگاري است كه احدي از آدميان به فكر تفسير و توجيه هواهاي نفساني و شيطاني خود به وسيله كج و منحرف ساختن مفهوم هدايت و مختصات آن نخواهد افتاد... در آن روزهاي الهي، چهره نوراني آن انسان كامل، قيافه حقيقي قرآن را روشن خواهد ساخت. آراء و نظريات پيش ساخته كه بر مبناي آلودگي هاي مغزي و تمايلات دروني شكل گرفته اند، توانايي رويارويي با آن قيافه نوراني قرآن را از دست خواهند داد. درون مردم رشد يافته آن دوران، چنان صفاتي خواهد داشت كه با رويارويي با قرآن، خود را با فروغ رباني مواجه خواهند ديد... در آن زمان مردم از جمادي بالاتر رفته و به درجه عالي انساني و روح ملكوتي نائل مي گردند... در آن روزهاي الهي، فروغي در دل هاي آدميان مي درخشد كه با هر كلمه از كلمات اللّه و هر آيه اي از آيات اللّه كه روياروي مي شوند گويي خود مخاطب مستقيم آن كلمات و آيات مي باشند و آنها را از خداوند سبحان مي شنوند. در اين موقع است كه تاويلات نابجا و نظريات بي اساس درباره قرآن و تفسير آن، همه و همه از بين مي روند، و با ارتباط با كلام اللّه ناطق انس و الفت حقيقي با قرآن را نائل مي گردند. مكتب هاي ساختگي مخصوصاً آن آراء و تفسيراتي كه تحت نفوذ قدرتمندان خودكامه در زمان آل اميه و آل عباس به وجود آمده بود، همگي بي اساس بودن خود را ظاهر مي سازند...
به هر حال، مطابق دريافت هاي وجداني و حكم عقل سليم و شهادت مكتب هاي انساني ـ الهي و صاحب نظران آگاه از ابعاد وجودي بشر در طول تاريخ، روزي در اين كره زمين فرا مي رسد كه هماي سعادت و عدالت بال و پر گشايد و فضاي اين نيرنگ سرا و ميدان تنازع در بقاء را به آشيانه انسان و انسانيت مبدل بسازد. قطعي است آن روز كه عنايت الهي مدد كند و عدالت در روي زمين به وسيله دولت جهاني كه زمامدارش انسان كامل الهي حضرت حجة بن الحسن عليه السلام خواهد بود، استعدادهاي نهاني انسان كه در طول قرون و اعصار متمادي، راكد مانده بوده است، به فعليت در مي آيد و انسان تعريف حقيقي خود را درمي يابد و علوم انساني مشكل واقعي خود را پيدا مي كند. خداوند سبحان در آن روزگار همه نيروهاي روي زمين را در اختيار كسي قرار مي دهد كه آنها را در مجراي عدالت به ثمر مي رساند. [1] .
[1] ترجمه و تفسير نهج البلاغه، ج 24، خطبه 138، علامه محمد تقي جعفري.