نماز حرکاتی است برخاسته از آگاهی و شنــاخت. شناخت خداوند که به فرمان او و برای انس با او قیــام می کنیم. به همین دلیل است که قران ما را از نماز در حالت مستی و کسالت نهی کرده است تا آنچه را در نماز می گوییم با توجه و آگاهی باشد.
کلمات و اذکار نماز ، هریک خلاصه ای است از معارف دین و به طور مکرر و پی در پی آن را به یاد نمازگزار می آورد.
نمازی که با تدّبر در معانی و بدون سهو و غفلت گزارده شود، انسان را روز به روز با معارف الهی آشنا تر و به آن دلبسته تر میسازد.
نماز با حضور و با توجه، نمازی که از یاد و ذکر سرشار است، نمــازی که آدمی در آن با خـدای خود سخن می گوید و به او دل می سپارد. نمازی که والاترین معارف اسلام را پیوسته به انسان می آموزد چنین نمازی انسان را از پوچی و بی هدفی و ضعف می رهاند و افق زندگی را در چشمش روشن می سازد و به او همّت و اراده و هدف می بخشد و دل او را از میل به کجروی و گناه و پستی نجات می دهد. از این رو است که نماز در همه حالات، حتی در میدان نبرد و در سخت ترین آزمایشهای زندگی، اولویت خود را از دست نمی دهد.
حقیقت آن است که در کار معرفی نماز کوتاهی های زیادی شده است. و نتیجه آنکه نماز هنوز جایگاه شایسته خود را حتی در نظام اسلامی ما بدست نیاورده است. این مسئولیت سنگین بر دوش دانشوران و آشنایان به معارف اسلامی است که نماز را به همه بخصوص به نسل جوان بهتر بشناسانند. در جامعه ما فصل مهمی باید در معرفی نماز در همه ی سطوح گشوده شود.
منابع:
۱- پرتویی از اسرار نماز - محسن قرائتی
۲- پیام مقام معظم رهبری به سمینار اقامه نماز